Kendine Fiziksel Zarar Verme Eyleminde Bulunan Erkek Ergenlerde Baba İşlevi ve Özdeşim Problematiğinin Sembolizasyon Kapasitesine Etkisinin Projektif Testler Aracılığıyla İncelenmesi

Abstract

Kendine fiziksel zarar verme davranışı tarih boyunca çeşitli şekillerde ve çeşitli amaçlarla yapılmıştır. Eylemin gerçekleştirilişi altta yatan dinamiğe bağlı olarak farklı yöntemlerle ve farklı boyutlarda olabilmektedir. Bu sebeple “kendine fiziksel zarar verme davranışı” birçok farklı tanımla karşımıza çıkmaktadır. Kendine fiziksel zarar verme davranışı farklı tanım, kategori ve semptomatik özellik olarak karşımıza çıksa da son olarak DSM-V’te bireyin intihar niyeti olmaksızın tekrar tekrar vücudunun yüzeyinde derin olmayan fakat acı veren yaralar açması eylemi olarak tanımlanmaktadır. Amaç olumsuz duygulardan kurtulup rahatlama sağlamaktır. Psikanalitik literatür kendine fiziksel zarar verme davranışını çeşitli dinamiklerle açıklamaktadır. Kendine fiziksel zarar verme davranışında bulunanlar ayrılma anksiyetesine karşı aşırı kırılgan olmaktan acı çekerler (veya reddedilmekten). Yalnızlık ve terkedilmeye dair tolere edilemeyen duygular ve düşünceler kendini kesme davranışını tetikler. Ayrılmaya karşı yoğun hassasiyet kendine zarar vermenin erken dönem dinamiğinde etkilidir ve bu da itici güç olarak preödipal dönemden kaynaklanan fiksasyonları düşündürür. Bu çalışmada bedene kesi yoluyla zarar veren 15-20 yaş arasındaki kendine fiziksel zarar veren ve vermeyen erkek ergenlerde baba işlevi, üst benlik gelişimi ve özdeşim problematiğinin sembolizasyon kapasitesine etkisi arasındaki farklılıklar projektif yöntemler aracılığıyla incelenmiştir. Anahtar Kelimeler: Kendine Fiziksel Zarar Verme, Baba İşlevi, Üst Benlik Gelişimi, Sembolizasyon, Projektif Testler Keywords: Self-Harm, Paternal Function, Superego Development, Symbolisation, Projective Tests